Wat verwachten we veel van kinderen als ze eenmaal naar school gaan. Praktische dingen maar ook sociaal emotioneel. Op je beurt kunnen wachten, samen spelen met anderen, delen en je plek vinden in een grote groep. Vinden ze me wel aardig? En doe moet je reageren als iemand even niet zo aardig doet?
We vergeten soms hoe intensief school voor kinderen kan zijn!

Luus heeft er wel weer heel veel zin in. Vooral het spelen met vriendjes en vriendinnetjes gedeelte. Goed teken. Toch zie ik dat school heel veel van haar vraagt. Soms reageert ze dan thuis niet helemaal op de manier zoals ik graag wil zien, maar boos, overemotioneel of huilerig. Ik ben zo geneigd om dan te zeggen; “niet zo piepen Luus”. Maar eerlijk, het levert zo weinig op en voor je het weet mopper je alleen nog maar wat er allemaal ‘niet’ goed is. Steeds vaker probeer ik mercy te hebben en me te beseffen dat ze het pittig vindt. Ik vond dat als sensitief kind ook! En als ik dan toch iets wil bijsturen aan haar gedrag probeer ik dat vanuit positieve woorden te doen: “ik weet dat jij dit ook anders kan” of “zullen we onze sterkheid zoeken en onze positive pet op zetten?” Woorden hebben zoveel kracht 💫

Een buurvrouw stelde gister in het voorbijgaan een vraag over de oliën en Luus vroeg erna: gebruikt de buurvouw ook olietjes?
“Ja, zei ik, vind jij ook fijn he?”
“Vooral dat we ze samen op mijn voetjes doen” zei Luus. Ons ritueel, straks weer helemaal als school weer begint. Samen de dag afsluiten om rustig te gaan slapen. Maar ook bij buikpijn (spanning?) voor extra focus en concentratie, wanneer ze iets moet doen dat ze moeilijk vindt of als ze gevallen is en dikke tranen over haar toet rollen 💛 Want ze lijken zo groot, maar ach… wat zijn ze eigenlijk nog klein.