Zit ze hoor, voor haar tentje ?
Het blijft toch wel vakantie in zijn puurste vorm, kamperen. We hebben niets anders bij ons dan een koepeltentje, 2 campingstoeltjes en een tafeltje. Back to basic.

En dat is wat ik ook probeer te doen. Terug naar de basis. Even met niks anders bezig zijn dan met; gaat het regenen vandaag, heeft iedereen gedoucht, wat gaan we eigenlijk eten vanavond en is mijn boek al uit? Want jongens, wat vind ik het soms ingewikkeld zeg! Om een leuke (en goede!) moeder te willen zijn, een fijne relatie en vriendin, 24 uur te werken, voldoende te sporten, en een eigen bedrijf te hebben. Wat kan ik mezelf voorbij rennen, prima doorhebben dat ik dat aan het doen ben, maar de noodrem niet meer op tijd vinden. Uitkomst: verdriet, boosheid, frustratie, me onbegrepen voelen en een lege batterij. Te weinig momenten die me voeden, in plaats van leegzuigen.

Wij vrouwen stellen ook zulke hoge eisen aan onszelf. Zouden we niet vaker met elkaar moeten delen dat we het allemaal wel eens moeilijk hebben? Goede voornemen om meer voor onszelf te zorgen wéér in de heldere ijskoude kampeernacht verlogen lijken te zijn? Want zoals Lucy Woesthoff in dit boek zegt: “kwetsbaarheid is zo inspirerend, omdat het iets is wat wij allemaal in ons dragen”. Bij de een is het alleen zichtbaarder dan bij de ander. Maar het is normaal om te vallen en weer op te staan. Door het vaker met elkaar te delen creëren we misschien erkenning en verdraagzaamheid. Viva la stumble! En met frisse moed weer door ?