Inmiddels ruim over de helft van de zwangerschap en helemaal gewend aan het feit dat er nog een meisje in mijn buik groeit. Toch is deze zwangerschap zó anders als die van Lucy. Deze maand is het een jaar geleden dat we ons met spoed naar het ziekenhuis haastte en ik binnen een uur op de OK lag. Ik had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap (Mark-Peter blogde hier ook over). Een paar uurtjes later (er waren wat complicaties tijdens de operatie) werd ik wakker zonder kindje in mijn buik en met een eileider minder. De periode erna was vooral mentaal loodzwaar. Corona sloeg toe, opgesloten in huis, amper vrienden en familie om ons heen en allebei ook nog eens een totaal andere manier als het om verdriet verwerken gaat. Zou ik nog zwanger kunnen worden? Wat als het dan nog eens gebeurd (kans is 30% groter) en ik helemaal geen eileider meer heb? Moeten we wachten tot na corona, om te voorkomen dat ik weer moederziel alleen in het ZH terecht zou komen zonder dat ik mijn man, kind of ouders mag zien?

Meekijken

Je begrijpt, zó dankbaar ben ik dat ik dit meisje voel schoppen in mijn buik. Dat fijne gefladder. De kleine “hallo meisje” momentjes wanneer ik midden in vergadering zit. Alsof het ons geheimpje is. Ik probeer te genieten, echt! En die soms opkomende paniek en angst in combinatie met een flinke dosis hormonen de kop in te drukken. Soms lukt dat. Soms eventjes iets minder goed. Maar toch, deze zwangerschap is anders. Anders dan die van Lucy. Deze keer, kijkt er een (b)engeltje over onze schouder mee.